شکاف بین درآمدهای مردم و هزینه‌های ضروری زندگی تحت حاکمیت آخوندها روزبه‌روز بیشتر می‌شود. این روند به‌صورت تدریجی ساختار طبقات اجتماعی ایران را دگرگون می‌کند و باعث ریزش هر چه بیشتر اقشار متوسط و طبقاتی میانی جامعه به طبقه پایینی و فرودستان جامعه می‌شود، روندی که هم‌چنان ادامه دارد.
شعبده تبلیغاتی افزایش حداقل دستمزدها توسط رژیم آن‌چنان رسوا شده که حتی در رسانه‌های حکومتی نیز روزانه ابعاد آن به چالش کشیده می‌شود.
سایت حکومتی بهار روز ۲۹اسفند ۱۴۰۰ در این زمینه نوشت:
«قدرت خرید مواد غذایی حقوق بگیران ۱۳درصد در سال۱۳۹۷، ۲۰درصد در سال۱۳۹۸ و ۲۸درصد در سال۱۳۹۹ کاهش پیدا کرد.
و سرانجام در شب عید سال جاری قدرت خرید مواد غذایی بیش از ۸۰درصد مردم (به‌ویژه حقوق بگیران) به نصف سال۱۳۹۶ رسید و در سال۱۴۰۱ سفره مردم از نصف هم کمتر می‌شود».
مردم پیش از این، گرانیها را با کاستن از خرید پوشاک و لوازم خانگی و مانند آن جبران می‌کردند اما اکنون و با افزایش ۱۰برابری قیمتها نسبت به دستمزدها، دیگر جای هیچ عقب‌نشینی و مانوری در این زمینه‌ها ندارند و باید از نان شب‌شان بزنند.
اکنون سال‌هاست که هزینه خانوار‌ها از درآمد آنها پیشی می‌گیرد.
پنج سال کاهش مستمر قدرت خرید مردم نتیجه‌ای جز تشدید رکود تورمی، فقیرتر شدن عامه مردم و کوچک شدن طبقه متوسط و به تبع آن اقتصادی ضعیف و ناپایدار به‌دنبال نداشته و نخواهد داشت.
